Autotest MG ZT 190 (2002)

Merkimago. Daar draait het om bij de MG ZT 190. In principe staat het basismodel (Rover 75) te boek als middenklasser voor alledag, maar de MG ZT heeft in deze gedaante de schone taak de merkbeleving van MG-Rover op te vijzelen.

De MG ZT 190 is ‘n blikvanger zonder meer! De testauto heeft zijn kleur mee, da’s waar, en maakt absoluut geen geheim van zijn pretenties. Een vervaarlijke neus, getooid met gaas en priemend xenon, 18-inch wielen, racy spiegels en een fikse (optionele) achterspoiler doen geen misverstanden over zijn bedoelingen bestaan. Ik ben op oorlogspad! De MG is sexy, verleidelijk en zonder twijfel een heuse sportsedan. En het mooie is: ten opzichte van de Rover 75 2.5 V6 Club is de ZT 190 slechts 100 euro duurder en tóch sneller en aantrekkelijker. Waarmee niet gezegd is dat ‘t ‘n koopje is.

Emotie
De ZT is anders. Dat zie je direct. Uitnodigende kuipstoelen, een instrumentarium met witte wijzerplaten en een groot MG-logo op het stuur communiceren de missie die deze auto meekreeg: appelleren aan emotie. Wat begint met een visueel voorspel dat doet smaken naar meer. De afwerking is goed, net als de gebruikte kunststoffen voor bijvoorbeeld portiergrepen, dashboard en middenconsole. Het oogt en voelt allemaal goed. Een tikkie onzinnig is de optionele TV. Het kost je een vermogen en je doet er nooit iets mee. De bedieningsknoppen van het systeem lijken overigens rechtstreeks van BMW te zijn overgenomen, sterker nog het hele navigatiesysteem is gelijk aan dat van de BMW 3 E46-serie.

De zitpositie is perfect. Dicht bij het asfalt, het stuur naar je toe en erg fijne stoelen. Onder de kap ligt een 2,5-liter motor, bekend van de Rover 75. In die auto levert de V6 177 pk. MG rept van een opgevoerde versie in de ZT, maar dat is lichtelijk overdreven. Een vermogenstoename van slechts 13 pk is in ieder geval niet iets om het water van in de mond te krijgen. Maar als de machine aanspringt, groeit het enthousiasme. Ook in akoestisch opzicht is er gesleuteld en dat doet ‘m goed. Het uitlaatsysteem produceert een mooi giftig geluid, wat in combinatie met zes stampende zuigertjes als muziek in de oren klinkt. Bij het inleggen van de eerste versnelling valt op dat de relatie tussen de pook en de bak niet zo heel innig is. Te weinig gevoel. Van de beloofde hoeveelheid pk’s merk je in eerste instantie bar weinig.

Een ware snelheidssensatie, toch essentieel voor zo’n auto, is er niet. Zoals het een kleine zescilinder betaamt, komt er pas vanaf zo’n 3500 toeren leven in de brouwerij. Kijk maar naar de tussenacceleratie: van 80 naar 120 km/h in vier duurt 9,5 seconden. Dat doet een beetje directe diesel sneller! Misschien komt het ook wel doordat de motor tijdens voluit accelereren steeds een beetje inhoudt, waardoor de sprintjes als het ware stapsgewijs verlopen. De afstandelijke bediening van de bak staat snel schakelen in de weg, terwijl de overbrengingsverhoudingen niet zijn afgestemd op optimale benutting van vermogen en koppel. Geef deze auto een beter schakelende zesbak en een slordige 30 pk extra en het is echt een kanon.

Het onderstel kan dit vermogen namelijk met gemak aan. Want over besturing en weggedrag hebben we het nog tot dusver nog niet gehad. Rover is veel verder gegaan dan louter het monteren van andere veren en dempers. Zo kreeg het onderstel op belangrijke punten hardere rubbers en is de wielophanging steviger gelagerd. Samen met de heerlijk directe besturing en dankzij banden in de maat 225/45, gemonteerd op 18-inch velgen, is de ZT 190 een feest om te rijden. Geringe stuurbewegingen leiden tot een onmiddellijke reactie van de voorwielen. De kleefkracht van de forse Michelin Pilots is enorm. Geen bocht is te scherp, geen snelheid lijkt te hoog. De ZT lijkt zich in het asfalt vast te klauwen. Binnen no time durf je deze auto op de grenzen van zijn kunnen te rijden. En binnen datzelfde tijdsbestek licht er op het dashboard een lampje op met de tekst ‘low fuel’. Van de 1 op 9,5 gemiddeld die de boordcomputer aangeeft klopt echt geen hout! Reken eerder op zo’n 1 op 7 à 8. De ZT is gemaakt voor en nodigt uit tot een vrolijke rijstijl en dat leidt automatisch tot een minstens zo vrolijk verbruik.

De MG had duidelijk honger naar snelheid. In de vijf kruipt de naald van de toerenteller het rode gebied binnen, waarbij de snelheidsmeter aangeeft dat er 240 km/h wordt gereden. De door MG opgegeven top van 225 lijkt dus reëel.
De MG ZT 190 moet het vooral hebben van zijn uitdagende voorkomen, zijn lekkere uitlaatgeluid en het ultrasportieve rijgedrag. Met een behoorlijk hard onderstel, dus reken niet op veercomfort.

SIGNALEMENT

SPECIFICATIES

Bron: Autoweek.nl